ADANA (UHA) -
Gençlik, her çağın aynası, geleceğin nabzı, toplumun susmayan sesi. Ancak çoğu zaman bu sesi duymakta zorlanıyoruz. Onları dinlemeyi ihmal ediyor, sadece konuştuğumuz kadar var olduklarını sanıyoruz. Fakat yanılıyoruz; çünkü gençlerin öncelikli ihtiyacı, anlatmaktan çok anlaşılmaktır.
Bir genç, kalabalıklar arasında kaybolmuş gibi görünse de, aslında bir dünyayı taşır içinde. O dünyada hayaller, korkular, sorular ve cevaplar iç içedir. Ancak bu dünya, yalnızca onu anlamaya çaba gösterenlere açılır. Gençler, anlaşıldıklarını hissettiklerinde, çiçeklerin gökyüzüne doğru açılması gibi büyüyüp gelişirler. Fakat anlamak... Bu basit bir kelime gibi görünse de, altında derin bir şefkat, samimiyet ve çaba barındırır.
Peki, gençleri gerçekten ne kadar tanıyoruz? Sessiz çağrılarını duyabiliyor muyuz? Gözlerindeki anlamı okuyabiliyor muyuz? Yoksa kendi dünyalarımıza dalıp, gençlere kendi hayallerimizi dayatmakla mı meşgulüz?
Bu yüzyılda gençlik, bambaşka bir ivme kazandı. Bilgiye erişim hızlandı, teknolojinin nimetleriyle donanımlı bireyler ortaya çıktı. Artık bir çocuk, adeta üniversite mezunu gibi bir bilgi birikimiyle hayata başlıyor. Ancak bu bilgi, anlam ve bilgelik kazandırmak için yeterli mi? İşte burada bizlere büyük bir görev düşüyor.
Onlara rehberlik etmeyi becerebiliyor muyuz? Yoksa sadece nasihatlar verip, anlamadığımız bir dünyayı eleştirmekle mi yetiniyoruz? Gençleri anlamak, sadece yaptıklarına değil, neden yaptıklarına odaklanmayı gerektirir. Hata yaptıklarında öfke ile yaklaşmak yerine, bu hatanın ardındaki çaresizliği ya da cesareti fark etmek gerek.
Her gencin ruhunda bir sessizlik gizlidir. O sessizliğin içinde bir fısıltı duyulur: “Beni fark edin, beni anlayın.” Bu fısıltıyı duyabilmek için hassas bir kulak ve yürek gerekir. Gençler, anlaşıldıklarını hissettiklerinde daha fazlasını anlatmaya başlar. Hayallerine şairce dokunmak, endişelerine filozofça yaklaşmak gerek.
Bir gencin gözleri parladığında, bu ışığın kaynağını merak etmeli; sözlerinin altındaki duyguyu anlayabilmeliyiz. Bu, sadece ebeveynlerin veya öğretmenlerin değil, tüm toplumun görevidir. Gençlik, bir çiçek bahçesi gibi ilgi ve bakım ister. Onların üzerine yük bindirmek yerine, dünya yükünü paylaşmanın yollarını aramalıyız.
Gençleri anlamak, öncelikle kendimizi sorgulamaktan geçer. Ne kadar dinliyoruz? Ne kadar yargılamadan yaklaşıyoruz? Onları, kendi hayallerimizin çerçevesine sıkıştırmadan kabul etmeyi öğrenebiliyor muyuz? Anlamak, bir sanattır ve bu sanatı icra etmek için hem yüreğe hem de akla ihtiyaç vardır.
Gençler, bizlerden sadece öğüt beklemiyor. Onlar, anlayışın bir sığınağında nefes almak istiyor. Bu sığınağı inşa etmek, toplumun en büyük sorumluluğu ve en anlamlı başarısıdır.
Haber: REMZİ YILDIRIM
