Bir yıl önce, Kahramanmaraş merkezli depremlerde, sadece binalar değil, kalplerimiz de yıkıldı. Biz 6 Şubat’ta yaşadığımız depremlerinin acısı ve bizlerde bıraktığı onarılmaz hatırasını biz kez daha yaşadık.
Türkiye'nin yasının 1. Yılın da Asrın acısının tarifi yok. Çünkü şehirler boş mezarlıklar dolu artık. Bazı acılar vardır asla unutulamaz, akla geldikçe hep acıtır. Hayatta en zor şey de; insanın, kendi kendini teselli etmek zorunda kalmasıdır.
6 Şubat’ ın yıl dönümünde; Sevdiklerinin yokluklarıyla sınanan, onlarla bizim aramızda söylenemeyenler yüzünden acı çekerek yaşamaya mecbur edilen biz depremzedeler olarak biz Sustuk ama hafızalarımıza kazınmış aklımızdan hiç çıkmayanlar konuştu. Gelin hep birlikte hafızamıza kazınmış bazı yaşananları tekrar hatırlayalım?
Hatay’da depremin yıktığı binanın önünde cebindeki bisküvi ile evlatlarını beklerken "Bisküvi var. Dünden beri yiyemiyorum. Çocuklarıma verecektim. Hiç kimse çıkmadı" diyerek Hakk’ın rahmetine kavuşan Şerif Ölmez amcamız konuştu.
Depremde, enkaz altındaki hayatını kaybetmiş kızının elini bırakmayan, “Mesut Hançer” abimiz konuştu.
6 Şubat’taki depremlerde, depremden birkaç saat önce Türk Kızılay şiirini ezberleyip o anları annesinin telefonuna kaydeden ama Hatay’da depreme yakalanarak hayatını kaybeden 5 yaşındaki minik Mira’nın annesi Didem Aktaş konuştu.
10 yaşında enkaz altında kalarak hayatını kaybetmeden önce, son kez “Baba bak ben de öleceğim” diye mesaj atan küçük Elif'in babası mümtaz abimiz konuştu.
Bugün 117 öğrencisinden 92'sini depremde kaybeden “Bir baba 92 yavrusunu kaybettiğinde ne hissederse ben de aynısını hissediyorum.” diyen Metin Acıpayam öğretmenim konuştu.
Enkaz altındaki kızını kurtarmak için günlerce yetkililere yalvaran "Babalarından önce ölmemeli çocuklar" diyen Eylem Şafak Aydın'ın babası Orhan abimiz konuştu.
Bugün ablasını depremde kaybeden "Aslında hepimiz öldük. Kimimiz enkazın altında kimimiz üstünde" diyen abimiz konuştu.
Bugün depremde insanlar beton mezarların altında can çekişirken son bir umutla yardım mesajı atanların seslerine ses olup cevap veremeyenler konuştu.
Ve halen sevdiklerine kavuşamayarak, bir umut onlardan gelecek güzel haberleri bekleyen sessiz çığlıklar konuştu.
6 Şubat’ın yıl dönümün de Adıyaman'da On binlerce insanımıza mezar olan yaşam alanların da yakınlarını kaybeden çocuklarımız, gençlerimiz, kadınlarımız ve yakınları kaybeden aileler sessiz bir çığlıkla konuştu.
Bizler Asrın Felaketi ile sınanırken Ülkemiz insanı ve kurumları Asrın Birlikteliği ile yeniden bizlere umut oldu. Bu zor süreçte, güzel ülkemizdeki her evin bir hayır kurumuna, her vatandaşımızın gönüllü iyilik neferine dönüşmesi en büyük tesellimiz oldu.
6 Şubat Asrın depreminde yaşadığımız acılı ve kederli günümüzde vefa gösterip acımızı paylaşarak, bizleri yalnız bırakmayan, maddi ve manevi olarak desteklerini esirgemeyen siz değerli tüm dost, arkadaş ve akrabalarımıza en içten duygularımla teşekkür ediyoruz.
Bu acılı günümüzde bizleri yalnız bırakmadınız. Rabbim de bu birlikteliği ortak olup acılarımızı paylaşanları her iki cihanda yalnız bırakmasın
