Geçen hafta sözümdü "Adıyaman ölüyor" yazımı yayımlayacaktım.
Ancak Sayın Naif karabatak'ın Mehmet Tahir hocamla yaptığı röportaj ile, Sayın Necati ATAR'ın "Bu Şehir İkinci Bir İhaneti Kaldıramaz" yazılarını okuyunca, yazılan sözün üstüne söz, anlatılan derdin üstüne dert yazabilecek gücü kendimde göremedim.
Bu sebeple ana derdim olan Adıyaman'ımın çocukları ve öğrencileri ile ilgili bir kaç kelam yazmanın daha anlamlı olacağını düşündüm.
Çocuklarınızın elini tutarak yürüyün yıkık şehrimde, öyle parmak uçları ile değil, sadece düşmemelerini sağlamak için değil, avucları avuçlarınıza değsin, yüreginizdeki sıcaklağı yüreklerine akıtın.
Yürürken yolunuza umutlar döşeyin, kaldırım yoksa bile, umudun kendileri olduğunu söyleyin ve ne kadar bozuk olsa da satıh, Allah'ın nurunu tamamlanacağını söyleyin.
O nurun birer neferi olmalarını salık verin. O nur tamamlandığında ne kadar güzel şehirlerde yaşayacaklarını anlatın onlara, umut aşılayın, güven aşılayın, iman aşılayın.
Öğrencileriniz okullarda gülümseyen yüzler görsün içiniz kan ağlasa da. Derslerin ana teması huzurun sabır ve çalışmakta olduğu olsun. Öğrenciler arasında yarışmalar düzenlemeyin. Birlikte ortaya koyabilecekleri ürünler isteyin.
Birlikte şiir yazsınlar, kompozisyon yazıp, resim yapsınlar. Resimlerinde evin duvarını biri, çatısını diğeri, kapısını öbürü yapsın mesela. Yada insan resmedeceklerse gözlerini biri, kulaklarını diğeri, ellerini ötekisi yapsın. Veya hayallerindeki oyun parkını resmetsinler.
Akıllarında kalan sözlü masalları yazsınlar. Yazıları, resimleri güzel olmayabilir.
Destekleyin, yazgıları ve yaptıkları güzel olsun.
Dağda beş katlı bina, yerinde dönüşümle dönüşemecek olan şehir, dokuz kata imar, paracı müteahit, kör mimar, sağır amir, yetkisiz memur, Facebooki siyaset onları ilgilendirmesin.
Servislerine, yemeklerine, yeleklerine dikkat edin. Adıyaman ikinci Samsat olmasın. Şehir haraba olsa da gençler heba olmasın.
(Haraba: Ne kadar yeni yaparsanız yapın, asılın yerine yapılan beldeye haraba denir.)
Görüşmek dileğiyle.
Selametle kalın.
