Yaşanan kayıplar, yaşamını kaybeden sevdiklerimiz, geri kalan hayatını depremin izlerini taşıyarak yaşayacak olan insanlarımız, hatıralarla doldurduğumuz evlerimiz, geçmişin izlerini taşıyan tarihi yapılar ve bunların hepsini içinde barındıran şehirlerimiz artık bir enkaz yığını…
90 saniyede toplu kabirlere dönüverdi uzay boşluğuna doğru yükselen binalar, tepelerine isimlerimizi nakşettiğimiz şatafatlı apartmanlar, uzay boşluğuna diktiğimiz gökdelenler. Ne trajediler sığmıştı bir kelebek ömrüne. Allah’a yükselen amanlar, arşa yükselen çığlıklar feryatlar, münacatlar.
Neyi hatırlıyoruz? Neleri hayal ediyoruz? Evimizin yıkıldığını, evsiz kaldığımızı! Annelerimizin feryadını, babalarımızın çaresizliğini, çocuklarımızın çığlıklarını!
Şehrimizin yıkıldığını, kentsiz kaldığımızı! Sokaklarımızı, caddelerimizi, çocukluğumuzu! Yersiz yurtsuz kalışımızı!
