Osmanlı İmparatorluğu, yaklaşık altı yüzyıl boyunca üç kıtada hüküm süren ve dünya tarihine damgasını vuran muazzam bir devlettir. Bu imparatorluğun köklü ve geniş tarihini anlamanın anahtarlarından biri, Osmanlı padişahlarının kronolojik sıralamasını ve her birinin dönemindeki önemli olayları incelemektir. Osmanlı padişahları, devletin kuruluşundan yükselişine, duraklamasından gerileme dönemine ve çöküşüne kadar çeşitli evrelerde liderlik etmişlerdir. Bu yazımızda, Osmanlı İmparatorluğu'nun kuruluşundan yıkılışına kadar hüküm süren padişahların kronolojik sıralamasını ve dönemlerini detaylı bir şekilde ele alarak, tarihimizin bu önemli dönemine ışık tutacağız.
Osman Gazi (1299 – 1326)
Osman Gazi, Osmanlı İmparatorluğu'nun kurucusu ve ilk padişahıdır. 1299 yılında Söğüt'te, kendi adını taşıyan devletin temellerini sağlamlaştırmıştır. Osman Gazi'nin liderliği altında, Osmanlılar önemli zaferler elde ederek Bizans'a karşı güçlü bir duruş sergilemiş ve topraklarını genişletmiştir. Hükümdarlığı boyunca, sosyal ve askeri alanda sağlam bir devlet yapısı kurmuş, adaleti ve hoşgörüyü esas alan bir yönetim anlayışıyla halkın takdirini kazanmıştır. Osman Gazi'nin liderliği altında Osmanlı İmparatorluğu'nun temelleri sağlamlaşmış ve uzun süre varlığını sürdürmüştür.
Orhan Gazi (1326 – 1359)
Orhan Gazi, Osman Gazi'nin oğlu ve Osmanlı İmparatorluğu'nun ikinci padişahıdır. Babasının vefatının ardından tahta geçmiş ve imparatorluğu daha da güçlendirmiştir. Onun döneminde, Osmanlı toprakları genişlemiş ve Bursa, Osmanlı'nın başkenti olarak ilan edilmiştir. Orhan Gazi, ayrıca devlet teşkilatını düzenlemiş, ilk orduyu kurmuş ve paralı askerlerden oluşan Yaya ve Müsellem ordularını oluşturmuştur. O, Osmanlı İmparatorluğu'nun erken dönemlerindeki ilerleyişin temellerini güçlendirmiş ve imparatorluğun daha da büyümesine katkı sağlamıştır.
I. Murad (1359 – 1389)
I. Murad, Osman Gazi'nin oğlu ve Osmanlı İmparatorluğu'nun üçüncü padişahı olarak tahta çıkmıştır. Yönetimi boyunca, Balkanlara yapılan fetihlerle Osmanlı toprakları önemli ölçüde genişlemiştir. Ayrıca, I. Murad döneminde, düzenli ordu yapısına geçiş sağlanmış ve Kapıkulu Ocakları ile Yeniçeri Ocağı kurulmuştur. Murad, 1389 yılında Kosova Meydan Muharebesi'nde şehit düşmüş ve yerine oğlu Yıldırım Bayezid geçmiştir. I. Murad'ın dönemi, Osmanlı İmparatorluğu'nun askeri yapılanmasında ve topraklarının genişlemesinde önemli bir dönüm noktası olmuştur.
I. Bayezid – Yıldırım Bayezid (1389 – 1402)
Yıldırım Bayezid, Osmanlı İmparatorluğu'nun dördüncü padişahıdır. Hızla gerçekleştirdiği fetihlerden dolayı "Yıldırım" lakabını almıştır. 1389'da tahta çıktıktan sonra Anadolu'da birçok beyliği topraklarına katarak Osmanlı'nın hâkimiyetini genişletti. Ancak, 1402'de Timur'la gerçekleşen Ankara Savaşı'nda mağlup oldu. Bu mağlubiyet sonrası esir alındı ve kısa bir süre sonra vefat etti.
I. Mehmed (1413 – 1421)
I. Mehmed, Yıldırım Bayezid'in oğlu olup, Fetret Devri olarak adlandırılan karışık dönemin sonunda tahta geçti. Hükümeti sırasında iç karışıklıkları bastırmaya çalıştı ve devletin merkeziyetini güçlendirmeye odaklandı. Anadolu'da ve Rumeli'de fetihlere devam ederek Osmanlı topraklarını genişletti. 1421'de vefat etti.
II. Murad (1421 – 1451)
II. Murad, I. Mehmed'in oğludur ve Osmanlı İmparatorluğu'nun altıncı padişahıdır. Tahta çıktıktan sonra devletin genişlemesine hız verdi ve Varna ve II. Kosova savaşlarıyla Osmanlı'nın Balkanlardaki hâkimiyetini pekiştirdi. Ayrıca, Anadolu'da beylikleri topraklarına katarak Anadolu'da Osmanlı'nın tek hâkim güç olmasını sağladı. 1451'de tahtı oğlu II. Mehmed'e bırakarak vefat etti.
Fatih Sultan Mehmed (1451 – 1481)
Fatih Sultan Mehmed, Osmanlı İmparatorluğu'nun yedinci padişahıdır ve en bilinen başarısı, 1453 yılında Bizans İmparatorluğu'nun başkenti Konstantinopolis'i (İstanbul) fethederek Roma İmparatorluğu'na son vermesidir. Bu zafer, hem Osmanlı İmparatorluğu'nun başkentini İstanbul yapmış hem de Orta Çağ’ı bitirip Yeni Çağ’ı başlatmıştır. Fatih Sultan Mehmed, aynı zamanda birçok bilim dalında eğitim almış, çok dilli bir entelektüel ve aynı zamanda kuvvetli bir hükümdardı.
II. Bayezid (1481 – 1512)
II. Bayezid, Fatih Sultan Mehmed'in oğlu olarak Osmanlı İmparatorluğu'nda tahta çıkmıştır. II. Bayezid dönemi, genellikle sükunet ve barış zamanı olarak bilinir. Yönetimi sırasında, iç işler ve altyapıya daha fazla önem vermiştir. Padişah, sanat ve eğitimi teşvik etmiş, pek çok cami, medrese ve hamam inşa ettirmiştir. Ancak, oğlu Yavuz Sultan Selim ile olan gerilim, II. Bayezid'in hükümetinin son yıllarını gölgelemiştir.
Yavuz Sultan Selim (1512 – 1520)
Yavuz Sultan Selim, II. Bayezid'in oğlu olup, Osmanlı İmparatorluğu'nda güçlü ve korkusuz bir hükümdar olarak tahta çıkmıştır. Yavuz Sultan Selim, Memlük Sultanlığı’nı fethederek, Halifeliği Osmanlı İmparatorluğu'na getirmiştir ve böylece İslam dünyasında önemli bir konuma ulaşmıştır. Ayrıca, Mısır'ı fethederek Kuzey Afrika'da Osmanlı nüfuzunu artırmış ve Doğu'ya yapılan seferlerle topraklarını genişletmiştir. Yavuz Sultan Selim, sadece sekiz yıl hüküm sürmesine rağmen, Osmanlı İmparatorluğu’na büyük katkılarda bulunmuştur.
Kanunî Sultan Süleyman (1520 – 1566)
Kanunî Sultan Süleyman, Osmanlı İmparatorluğu'nun onuncu padişahıdır ve Osmanlı'nın en parlak dönemlerinden birine hükmetmiştir. Tahta çıktığı andan itibaren hem doğuda hem batıda büyük fetihler gerçekleştirdi. Belgrat'ı fethedip Mohaç Meydan Savaşı'nı kazanarak Macaristan'ı Osmanlı topraklarına kattı. Viyana kuşatması, Hint seferi ve Preveze Deniz Savaşı gibi önemli hadiseler bu dönemde gerçekleşti. Adaleti ve hükümeti sırasında çıkardığı kanunlarla "Kanunî" lakabını aldı. Sanat ve kültürde bir altın çağ yaşandı. 1566'da Zigetvar Kuşatması sırasında vefat etti.
II. Selim (1566 – 1574)
II. Selim, Kanunî Sultan Süleyman'ın oğludur ve Osmanlı İmparatorluğu'nun on birinci padişahıdır. Padişahlığı sırasında Kıbrıs'ın fethi gibi önemli bir zafer elde edilmiştir. Ancak bu fetih, Osmanlı'nın İspanya ve Venedik ile savaşmasına yol açtı. II. Selim'in dönemi, özellikle devletin iç yönetimi ve ekonomi alanlarında bazı zorluklarla geçti. Padişah, daha çok lüks bir yaşam sürmeyi tercih eden bir yönetici olarak bilinir. 1574'te vefat etti.
III. Murad (1574 – 1595)
III. Murad, II. Selim'in oğlu olup, Osmanlı İmparatorluğu'nun on ikinci padişahıdır. Saltanatı sırasında Osmanlı, Azerbaycan ve Gürcistan'a kadar olan topraklarda fetihler gerçekleştirdi. Öte yandan, Ulaş Mehmed Paşa ve Koca Sinan Paşa gibi önemli devlet adamları bu dönemde görev yapmıştır. Padişahın dönemi, İran ve Avusturya ile yapılan savaşlarla anılmaktadır. Ancak bu dönemde, Osmanlı'nın iç sorunları artmaya başlamış ve devlet, yavaş yavaş zorluklarla karşılaşmaya başlamıştır. 1595'te vefat etti.
III. Mehmed (1595 – 1603)
III. Mehmed, 1595 yılında Osmanlı İmparatorluğu'nun tahtına çıktı. Hükümeti sırasında, özellikle Eğri ve Kanije gibi önemli kaleleri fethederek, Osmanlı’nın Avusturya karşısındaki pozisyonunu güçlendirdi. Ayrıca, Celali isyanlarına karşı mücadele etmek zorunda kaldı ve bu isyanları bastırmak için çeşitli seferler düzenledi. Hükümeti boyunca, ayrıca devlet yönetiminde ve ordu organizasyonunda çeşitli reformlar gerçekleştirildi.
I. Ahmed (1603 – 1617)
I. Ahmed, Osmanlı tarihinde önemli bir yer tutan bir padişahtır ve "Bâtınî" lakabıyla bilinir. Onun dönemi, özellikle Batı’da barışın sağlanması ve doğudaki savaşların sonlandırılması bakımından önemlidir. Sanata ve edebiyata büyük bir ilgisi vardı; ayrıca Sultanahmet Camii'ni inşa ettirmesiyle de tanınır. Ahmed’in en önemli miraslarından biri, veliahtın tahtta en uzun süre kalacak olan erkek çocuk olması kuralını başlatmasıydı.
I. Mustafa (1617 – 1618 / 1622 – 1623)
I. Mustafa, iki farklı dönemde tahta çıkmış bir Osmanlı padişahıdır. Psikolojik rahatsızlıklarından dolayı, hükümeti sırasında devlet işlerini yürütmekte zorluk çekmiştir. İlk hükümet döneminde tahttan indirildi, ancak daha sonra IV. Murad’ın tahttan indirilmesi üzerine tekrar tahta çıkarıldı. İkinci hükümet dönemi de kısa sürdü ve 1623'te tahttan indirilerek yerine II. Osman geçti. Mustafa’nın hükümeti, Osmanlı tarihinde istikrarsızlık dönemi olarak bilinir.
Genç Osman (1618 – 1622)
Osman II, daha çok "Genç Osman" olarak bilinir ve Osmanlı İmparatorluğu'nun on dördüncü padişahıdır. Genç yaşta tahta çıkan Osman, cesur ve enerjik bir kişiliğe sahipti. Ancak, yönetimi sırasında karşılaştığı sorunlar ve yeniçerilerin artan gücü, padişahın reform girişimlerini engelledi. Yeniçerilerin baskısıyla karşı karşıya kalan Genç Osman, yeniçerilerin isyanı sonucu 1622 yılında tahttan indirilerek öldürüldü.
IV. Murad (1623 – 1640)
IV. Murad, Osmanlı İmparatorluğu'nun on yedinci padişahıdır. Genç yaşta tahta çıktığı için ilk yıllarda annesi Kösem Sultan'ın etkisinde kaldı. Ancak ilerleyen yıllarda devletin içindeki yolsuzlukları ve disiplinsizliği ortadan kaldırmak için radikal kararlar aldı. Özellikle İstanbul'da tütün ve alkolün kullanımını yasaklayarak, bunlara uymayanlara sert cezalar verdi. Yeniçerilere karşı sert bir tutum sergileyerek, onların gücünü kırmaya çalıştı. Batıda ve doğuda gerçekleştirdiği seferlerle Osmanlı'nın toprak bütünlüğünü korudu. 1640 yılında genç yaşta vefat etti.
I. İbrahim (1640 – 1648)
I. İbrahim, "Deli İbrahim" olarak da bilinir ve Osmanlı İmparatorluğu'nun on altıncı padişahıdır. Zihinsel dengesizlikleriyle tanınan İbrahim, yönetimi sırasında devletin içindeki yolsuzlukların ve disiplinsizliğin artmasına neden oldu. Hükümetindeki yöneticilerin de etkisiyle devlet işlerini ihmal etti ve lüks bir yaşam sürdü. Bu durum, Osmanlı İmparatorluğu'nun zayıflamasına ve iç sorunlarının artmasına neden oldu. Yönetimdeki başarısızlıklar ve yaptığı hatalar nedeniyle 1648 yılında tahttan indirilerek öldürüldü.
IV. Mehmed (1648 – 1687)
IV. Mehmed, Osmanlı İmparatorluğu'nun tahtına yedi yaşında çıktı ve büyük bir kısmını sadrazamlar ve valide sultanlar tarafından yönetilen bir dönemde hükümdarlık yaptı. IV. Mehmed dönemi, özellikle Kandiye’nin fethi ve 1669’da Girit’in Osmanlı topraklarına katılmasıyla tanınır. Bununla birlikte, 1683’teki II. Viyana Kuşatması'nın başarısız olması ve sonrasında yaşanan St. Gotthard ve Mohaç mağlubiyetleri, döneminin zorlu zamanları arasında yer almaktadır. Bu başarısızlıklar, 1687’de IV. Mehmed’in tahttan indirilmesine neden oldu.
II. Süleyman (1687 – 1691)
II. Süleyman, IV. Mehmed’in tahttan indirilmesinin ardından padişah oldu. Dönemi, Osmanlı İmparatorluğu'nun zorlu ve kaotik bir dönemine denk geldi. Avusturya ve müttefikleriyle yapılan savşlar, bu dönemin önemli olayları arasında yer aldı. II. Süleyman, deneyimsiz olduğu ve sadrazamların ve diğer devlet görevlilerinin çoğu zaman kendi çıkarları doğrultusunda hareket ettiği bir dönemde hükümdarlık yaptı.
II. Ahmed (1691 – 1695)
II. Ahmed, II. Süleyman’ın ölümünden sonra tahta çıktı. Kısa süren hükümeti boyunca, II. Ahmed, Karlofça Antlaşması'na kadar sürecek olan ve Osmanlı İmparatorluğu için oldukça zorlu geçen bir savaş döneminin içinde buldu kendini. Bu dönemde, Osmanlı ordusu bir dizi mağlubiyet aldı ve birçok toprak kaybedildi. II. Ahmed, hükümeti boyunca savaşlarla ve iç problemlerle boğuşmak zorunda kaldı ve 1695 yılında vefat etti.
II. Mustafa (1695 – 1703)
II. Mustafa, Osmanlı İmparatorluğu'nun yirmi ikinci padişahıdır. Tahta geçtiği dönemde Osmanlı, Karlofça Antlaşması'yla büyük toprak kayıpları yaşamıştı. Padişahın yönetimi sırasında, özellikle dış politika konusunda büyük zorluklar yaşandı. İstanbul'da birçok yenilik ve inşaat faaliyeti gerçekleştirdi. Ancak, devlet işlerinde pasif bir tutum sergiledi ve yetersiz yönetimi nedeniyle 1703 yılında Edirne Vakası ile tahttan indirildi.
III. Ahmed (1703 – 1730)
III. Ahmed, Osmanlı İmparatorluğu'nun yirmi üçüncü padişahıdır. Saltanatı sırasında Nevşehirli Damat İbrahim Paşa gibi yetenekli devlet adamlarıyla çalıştı. Bu dönemde, Osmanlı İmparatorluğu'nun Batı'yla olan ilişkileri daha da gelişti ve Batı'nın teknolojik ve askeri yenilikleri benimsendi. Ancak, 1730 yılında Patrona Halil İsyanı patlak verdi ve bu isyan sonucu III. Ahmed tahttan indirildi.
I. Mahmud (1730 – 1754)
I. Mahmud, Osmanlı İmparatorluğu'nun yirmi dördüncü padişahıdır. Tahta çıktığında, Osmanlı Devleti'nin zor bir dönemden geçtiğine şahit oldu. Patrona Halil İsyanı'nın bastırılmasının ardından, devletin idari yapısında ve ordu içinde reformlara girişti. Bu reformlarla, devletin içindeki yolsuzlukları ve disiplinsizliği ortadan kaldırmayı amaçladı. Yönetimi sırasında Nadir Şah'ın saldırılarına karşı direnç gösterdi ve bu saldırıları püskürtmeyi başardı. 1754 yılında vefat etti.
III. Osman (1754 – 1757)
III. Osman, Osmanlı İmparatorluğu'nun yirmi beşinci padişahıdır. Kısa süren saltanatı boyunca devletin zorluklarla boğuştuğu bir dönemde tahta oturdu. Yönetimi sırasında devletin mali yapısını düzenlemeye ve yolsuzlukları azaltmaya yönelik adımlar attı. Ancak, bu adımların getirdiği zorluklar ve karşıtlıklar nedeniyle pek çok reform girişiminde başarılı olamadı. 1757 yılında genç yaşta öldü.
III. Mustafa (1757 – 1774)
III. Mustafa, Osmanlı İmparatorluğu'nun yirmi altıncı padişahıdır. Saltanatı boyunca Rusya ile savaşlar yaşandı ve bu savaşlar sonucunda 1774'te Küçük Kaynarca Antlaşması imzalandı. Bu antlaşma, Osmanlı İmparatorluğu için büyük toprak kayıplarını ve Kırım'ın bağımsızlığını getirdi. Yine de III. Mustafa, devletin iç yapısını güçlendirmek için çeşitli reformlar yapmaya çalıştı.
I. Abdülhamid (1774 – 1789)
I. Abdülhamid, Osmanlı İmparatorluğu'nun yirmi yedinci padişahıdır. Küçük Kaynarca Antlaşması'nın imzalandığı dönemde tahta çıktı. Saltanatı boyunca modernleşme ve reform hareketlerine büyük önem verdi. Özellikle ordu ve donanma üzerinde yoğunlaşan reform girişimleriyle Osmanlı'nın askeri yapısını güçlendirmeye çalıştı. Ancak, bu reformlar, imparatorluğun içindeki ve dışındaki birçok sorunu tam anlamıyla çözemedi. 1789 yılında vefat etti.
III. Selim (1789 – 1807)
III. Selim, yenilikçi bir Osmanlı padişahıydı ve tahta çıktığında Osmanlı İmparatorluğu zor bir dönemden geçiyordu. Yönetimi sırasında, Nizam-ı Cedid (Yeni Düzen) olarak bilinen modernleşme ve reform hareketini başlattı. Bu, askeri, hukuki ve idari reformları içeriyordu ve amacı, Osmanlı İmparatorluğu'nu modernleştirmek ve yabancı güçlere karşı daha dirençli hale getirmekti. Ancak, yenilikler, özellikle Janissaryler (Yeniçeriler) ve muhafazakar kesimler tarafından hoş karşılanmadı ve III. Selim, 1807'de bir isyan sonucu tahttan indirildi.
IV. Mustafa (1807 – 1808)
IV. Mustafa, III. Selim’in tahttan indirilmesinin ardından padişah oldu. Hükümeti kısa sürdü ve bu dönemde, III. Selim tarafından başlatılan reformlara karşı direncin arttığı bir zaman dilimi yaşandı. IV. Mustafa, bu baskılara karşı gelmekte zorlandı ve reformları geri almak zorunda kaldı. Ancak, yönetimi sırasında karşılaşılan zorluklar ve iç karışıklıklar, IV. Mustafa'nın 1808'de tahttan indirilmesine neden oldu.
II. Mahmud (1808 – 1839)
II. Mahmud, Osmanlı İmparatorluğu’nda önemli reformlar gerçekleştiren ve imparatorluğun modernleşmesine önemli katkılarda bulunan bir padişahtı. Tanzimat Fermanı'nı ilan etmesi ve yeni bir ordu kurması (Asakir-i Mansure-i Muhammediye), yönetimi sırasındaki önemli reformlardan bazılarıydı. Ayrıca, Janissarylerin kaldırılması ve yeni bir eğitim sistemine geçiş, onun döneminin diğer önemli olayları arasında yer alır. II. Mahmud, Osmanlı İmparatorluğu'nda Batılılaşma hareketinin önemli bir temsilcisiydi ve bu reformlar, Osmanlı İmparatorluğu’nun sonraki dönemlerinde de etkili oldu.
Abdülmecid (1839 – 1861)
Abdülmecid, Osmanlı İmparatorluğu’nda Tanzimat döneminin başladığı padişahtır. Tahta çıktığında, II. Mahmud’un reformlarını sürdürme ve genişletme görevini üstlendi. 1839'da Tanzimat Fermanı'nı ilan ederek, yönetim, eğitim, askeriye ve hukuk sistemi gibi alanlarda köklü reformlar yapılmasını sağladı. Bu reformlar, Osmanlı İmparatorluğu'nu modernleştirmeyi ve merkezi otoriteyi güçlendirmeyi amaçlıyordu. Abdülmecid ayrıca, Dolmabahçe Sarayı’nın inşasını da gerçekleştirmiş ve İmparatorluğun başkenti olan İstanbul’un çehresini değiştirmiştir.
Abdülaziz (1861 – 1876)
Abdülaziz, Osmanlı İmparatorluğu'nda sanat ve kültüre büyük katkılarda bulunan bir padişahtı. Batı ile ilişkileri geliştirme ve Osmanlı’yı modernleştirme çabalarını sürdüren Abdülaziz, Avrupa turuna çıkarak Batı dünyasıyla daha yakın ilişkiler kurdu. Ayrıca, donanmayı güçlendirme ve modernleştirme çabalarında bulundu. Ancak, yönetimi sırasında mali sıkıntılar ve dış borçlar arttı, bu da yönetiminin sonlarına doğru halkta ve askeri kesimlerde memnuniyetsizliğe yol açtı ve 1876’da tahttan indirildi.
V. Murad (30 Mayıs 1876 – 31 Ağustos 1876)
V. Murad, Osmanlı İmparatorluğu'nun tahtında çok kısa bir süre için bulunmuş bir padişahtır. Sadece üç ay süren hükümeti boyunca, fiziksel ve ruhsal sağlığı sebebiyle devlet işlerini yürütmede zorlandı. Tahtta bulunduğu süre zarfında herhangi bir önemli reform veya değişiklik yapma fırsatı bulamadı. Bu kısa dönemin ardından, sağlık sorunları ve politik baskılar nedeniyle tahttan indirilerek yerine II. Abdülhamid geçirildi.
II. Abdülhamid (1876 – 1909)
II. Abdülhamid, Osmanlı İmparatorluğu'nun otuz dördüncü padişahıdır. Uzun süreli saltanatı boyunca, devletin iç ve dış sorunlarına karşı çeşitli stratejiler geliştirdi. 1876'da ilk anayasayı ilan ederek meşrutiyeti ilan etse de, 1878'de anayasayı askıya alarak otuz yıl süren bir otokrasi dönemine girdi. II. Abdülhamid, istihbarat ağını güçlendirerek muhalifleri üzerinde denetim kurdu ve imparatorluğun eğitim, ulaşım ve iletişim alanlarında reformlar gerçekleştirdi. 1908'de gerçekleşen Jön Türk Devrimi sonrası 1909'da tahttan indirildi.
Mehmed Reşad (1909 – 1918)
Mehmed Reşad, Osmanlı İmparatorluğu'nun otuz beşinci padişahıdır. II. Abdülhamid'in tahttan indirilmesinin ardından tahta çıktı. Saltanatı sırasında I. Dünya Savaşı'na tanıklık etti ve imparatorluk, savaşa Merkezî Güçler'in yanında katıldı. Savaşın olumsuz sonuçları, Osmanlı İmparatorluğu'nun son dönemlerine damgasını vurdu. Mehmed Reşad, genellikle pasif bir padişah olarak bilinir ve büyük ölçüde hükümetin ve Jön Türklerin etkisi altında kaldı. 1918'de vefat etti.
Mehmed Vahdeddin (1918 – 1922)
Mehmed Vahdeddin, Osmanlı İmparatorluğu'nun otuz altıncı ve son padişahıdır. I. Dünya Savaşı'nın sonlarına doğru tahta çıktı. Mondros Mütarekesi'nin imzalandığı ve ardından Sevr Antlaşması'nın hazırlandığı zor bir dönemde padişahlık yaptı. Anadolu'da milli direniş hareketlerinin başlamasına tanıklık etti ve bu hareketlere karşı İstanbul'da bulunan İtilaf Devletleri'nin yanında durdu. Türk Kurtuluş Savaşı'nın kazanılmasının ardından 1922'de tahttan feragat etti ve Osmanlı İmparatorluğu sona erdi.
