Bir yerlerde insanlar ölüyor…
Biz ise burada, çaresizlik içinde bekliyoruz. Elimiz kolumuz bağlı. Her gün ekranlara yansıyan görüntüler, yüreğimize dokunuyor; içimizde bir sızı, bir mahcubiyet bırakıyor.
Tarihin bize yüklediği büyük bir sorumluluk var aslında. Biz, bir zamanlar adaletin, merhametin ve gücün sembolü olan bir ecdadın torunlarıyız. Osmanlı coğrafyasının her köşesinde, adaletle hükmeden, mazluma sahip çıkan bir medeniyetin mirasçılarıyız. Bugün ise o topraklardan yükselen feryatlara, sadece yüreğimiz yanarak bakabiliyoruz.
Bir zamanlar bizden medet uman coğrafyalar, bugün yine gözlerini bu topraklara çeviriyor. Bizden bir ses, bir umut, bir dokunuş bekliyorlar. Ancak uluslararası dengeler, politik hesaplar, güç oyunları içinde vicdanın sesi bastırılıyor. Biz, içimizdeki o dayanılmaz vicdan yüküyle baş başa kalıyoruz.
Elbette gücün sadece silahla değil, akılla, diplomasiyle, ekonomiyle, birlik ve inançla kazanıldığını biliyoruz. Ama yine de yüreğimizin derinlerinde bir ses var: “Keşke elimizden daha fazlası gelseydi…”
Bu his, bir çaresizlik değil aslında; bir vicdanın, bir tarih bilincinin sesidir. Çünkü biz, insanlığın adaletle, merhametle yeniden ayağa kalkacağına inanan bir milletin evlatlarıyız.
Bir yerlerde insanlar ölüyor… Biz sadece izliyoruz belki, ama unutmamalıyız ki, sessiz kalmamak da bir duruştur.
Mazlumun yanında olmanın, kalben dahi olsa dua etmenin bile kıymeti vardır.
Yeter ki bu sessizlik alışkanlığa dönüşmesin.
Bugün yapamadıklarımızın utancı, yarın yapacaklarımızın azmi olmalı.