Toplumların, kurumların ve hareketlerin ilerlemesinde en büyük pay kuşkusuz liyakat, samimiyet ve ortak akla aittir. Ancak ne yazık ki, tüm bunların önüne geçen bir tehlike vardır: kibir.
Kibir, görünmez ama en yıkıcı virüstür. İnsanın içine sinsice girer, önce niyetini bozar, sonra ilişkilerini çürütür, sonunda da bulunduğu kurumu felç eder.
Kibrin olduğu yerde siyaset ve siyasetçilik yozlaşır, dernek ve dernekçilik anlamını yitirir, yönetim ve yöneticilik sadece koltuk koruma yarışına dönüşür.
Kibirli bir siyasetçi, halktan kopar.
Kibirli bir dernekçi, gönüllülüğü unutur.
Kibirli bir yönetici, ekibini küçümser, ortak aklı reddeder.
Ve sonuç bellidir: o kurum ilerlemez, sadece yerinde sayar.
Oysa gelişim için tevazu gerekir. Dinlemek, öğrenmek, eleştiriyi kabullenmek gerekir. Her “ben bilirim” diyen, aslında bilmediğini ilan ediyordur. Gerçek liderler, kendi eksiklerini görebilen, yanındakilerin fikrine değer verebilen insanlardır.
Bugün ister bir belediyede, ister bir dernekte, isterse bir siyasi partide olalım; hepimizin kendine sorması gereken soru şudur:
“Ben bu kurumun önünü açıyor muyum, yoksa kibrimle tıkıyor muyum?”
Unutmayalım, kibirle yükselenin düşüşü kaçınılmazdır.
Tevazu ise insanı da, kurumu da büyütür.